Ik zag op social media ofhef ontstaan over een podcast van de Telegraaf. Nu ben ik daar niet verbaasd over, want er is wel vaker ophef op social media en ook wel vaker over de Telegraaf. Deze keer ging ’t over de podcast Generatie T: flirten vs. verkrachting, waar ligt de grens?
Mijn eerste reactie: “Yo, da fuq? Wat is dit dan?” En dat was vooral getriggerd door comments zoals “Ik weet het verschil en daar heb ik geen podcast van een half uur voor nodig.” Maar daarna werd ik nieuwsgierig. Hadden ze de podcast geluisterd of alleen op de titel gereageerd? Want ja, die is heftig. Maar wees eerlijk: al die alliteratie bekt ook wel lekker, toch?
Ik besloot de podcast te luisteren, zodat ik er zelf een oordeel over kon vellen. Wat zouden deze jonge journalisten (van niet per sé m’n lievelingskrant) hierover te melden hebben. Na vijftien minuten moest ik ’t gesprek afzetten, ik kon het niet aanhoren.
Niet dat het slecht was – hoewel ik me niet in alle bewoordingen en aannames kon vinden – het was te confronterend. Want ík heb er wel heel lange tijd voor nodig gehad om erachter te komen dat die éne ervaring een verkrachting was. En hoewel het voorval toen ook al vooral al heel erg verkeerd voelde en ik het sinds kort pas écht goed onder woorden kan brengen, duurde het vier jaar voordat ik de betreffende persoon confronteerde met hoe ik de situatie heb ervaren.
En ik denk dat het daarom juist goed is dat de Telegraaf deze podcast heeft gemaakt en we er iets minder gekscherend over mogen doen op social media. Als tien procent van de studenten aangeeft verkrachting mee gemaakt te hebben tijdens de studententijd, dan is er een probleem (al is het 0,01%). En als je de anekdotes hoort, ís het dus niet altijd duidelijk wat verkrachting precies is.
Dat het niet altijd de engerd in de bosjes is die zoiets doet, maar dat het ook de good guy kan zijn die je na een feestje naar huis brengt. En dat je dan als vrouw daar zelf niet schuldig aan bent omdat je onder invloed was, maar dat de ander überhaupt nooit iets bij je had moeten proberen omdat je bedwelmd was en daardoor onmogelijk met je volle verstand ‘ja’ kon zeggen. Als je niet al ‘nee’ had gezegd.
Die tien procent is nog maar het percentage mensen die dat 1) door hebben dat wat er gebeurt is dat het verkrachting is 2) durven toe te geven dat ze verkracht zijn 3) daarover durven te praten. De groep is waarschijnlijk stukken groter. En daarom moeten we erover praten. Er in ieder geval niet gekscherend over doen als men, met wélke politieke voorkeur dan ook, het publieke debat hierover willen aangaan. Niet dat er iets te discussiëren valt, want geen enthousiaste ‘ja’ is dus ‘nee’, weet je nog?
Maar schuif dit onderwerp niet onder de bank. Ook niet als het wordt besproken door journalisten van een krant die je niet aanstaat. Daar help je helemaal niemand mee. Confronteer mensen met wat ze gezegd hebben, daag hun denkbeelden uit, maar hak niet bij voorbaat hun koppen eraf omdat de titel van het stuk je aanstoot geeft. Luister voordat je oordeelt. Of het nu gaat om vier jonge mensen die hebben over verkrachting, iemand die zijn of haar ervaring met je deelt of iemand die geen ‘ja’ tegen je zegt. Luister.
Geef een reactie