Misschien had ik The Woman Destroyed van Simone de Beauvoir niet moeten lezen in de eerste week dat ik samenwoonde. De paniek sloeg me meteen om de oren. Terwijl ik juist tot rust zou moeten komen, zo zonder stress over de huur, intimiderende buurmannen en rondvliegende explosieven in Rotterdam Zuid.
De angst dat ik nu niet meer De Onafhankelijke Vrouw was, greep me naar de keel. Ik had het zo lang zó goed voor elkaar. M’n eigen huis, een goede baan waarmee ik een wand met boeken kon vullen en een compromisloze inrichting van roze, glitter en goud. Alles hé-le-máál van mij.
En met het uitlezen van de laatste pagina, voelde ik mezelf al afglijden naar een leven waarin ik afbrokkelde. Om, in slaap gesust, voor een man te zorgen ten koste van m’n eigen hoop en dromen. Omdat wie betaalt, bepaalt. Omdat ik m’n rol moet spelen zodat ik een dak boven m’n hoofd houd. Totdat ik te oud ben om in m’n eentje een nieuw leven op te bouwen omdat ik al m’n goede jaren heb weggeven aan een lul die naar hartelust leefde.
Maar ho, wacht eens even! Dit boek is in 1967 geschreven, de wereld is nu anders, toch? Toch?! Hoewel we er qua gelijkheid en verwachtingen nog (lang) niet zijn, hoéft het niet zo te gaan. Als ik daarvoor waak, in ieder geval. Ik ben geen krachteloos poppetje aan de touwtjes van een Grote Boze Man.
En hoewel ‘t op sommige dagen voelt alsof ik heb toegegeven aan de druk van buitenaf om het perfecte plaatje te creëren waarbij twee mensen die van elkaar houden samenwonen, moet ik zeggen dat het me ook bevalt. Dat samenwonen.
Het is fucking gezellig én we staan langs de lijn elkaars eigen hobby’s en eigenaardigheden aan te moedigen. Het mooiste: we helpen elkaar – no questions asked. Oh ja, en ik krijg m’n eigen compromisloze roze, glitter-, en gouden kamertje!
Dat neemt niet weg dat het op sommige dagen voelt alsof ik ‘m verraad. Dat zijn de dagen dat ik verlang naar een eigen plek, helemaal voor mezelf. Dan mis ik m’n zolderappartementje met zichtbare historische balken en m’n witte, rustige slaapkamer waar de gordijnen in alle seizoenen zachtjes met die eeuwige Rotterdamse bries meedeinen.
Maar ik heb besloten dat het naast elkaar kan bestaan: een leven met een ander omarmen én de behoefte aan een mini-plekje voor mezelf. Die twee behoeften mogen in hetzelfde bed slapen, rent-free samenwonen in m’n hoofd.
Geef een reactie