De winkels zijn nog niet open en de kroegen al zeker negenenhalf uur dicht. Het is zaterdagochtend en ik kijk uit op de Amstel terwijl ik verder wegkruip in m’n sjaal. De herfst komt nooit ongelegen, maar na al die jaren en een heerlijke zomer toch altijd weer onverwacht.
Een stel verspert m’n uitzicht. Wat op zich geen ramp is, want ik zit op een hoek waarbij ik zeker 270 graden op water uitkijk. Toch blijft m’n blik op dit koppel hangen. Overduidelijk toeristen. Er is iets in de lichte ongemakkelijke beweging dat hun flaneren een toeristische noot geeft. De aarzelende passen richting de gracht, het onhandige handje op de reling en uiteraard de onvermijdelijke foto die voor altijd op de camerarol blijft, maar nooit wordt getoond in de verhalen over onze hoofdstad.
Beide personen dragen een joggingpak. Op vakantie. Ze komen ermee weg, deze mensen. Op een of andere manier staan ze in schril contrast met de Engelse groepjes jongens die in gematchte Nike joggingpakken brak door de straten slenteren. Nee, dit koppel is héél casual met een dikke dot “boeit me”.
Grijs gemêleerde wollen sokken over de boorden van een beige joggingbroek. (Dat beige hot is, beaamden Faberyayo en Abel al in 2018, trouwens. Bij de les blijven!). Een donkerbruine puffercoat en een beanie in de kleur van een smakelijke latte macchiato om zorgvuldig ongekamde donkere lokken te verhullen en ook te benadrukken. Hoe krijgen ze ’t voor elkaar?
Waarom zien deze mensen eruit alsof ze uit een catalogus zijn weggelopen? Terwijl ik met eenzelfde outfit word gevraagd of ik de wandelende ongewassen aardappelmascotte van de lokale snackbar ben. Laten we het erop houden dat dit kleurenpalet niet voor mij is weggelegd.
Gelukkig heb ik zelf ook geen onverdienstelijke athleisure outfit uit de kast gegrist toen ik gisteravond onverwacht naar de hoofdstad vertrok. M’n zwarte hardlooplegging accentueert de Dr. Martens waar ik de avond daarvoor mee op de tafels en stoelen in de kroeg danste. Het steekt daarnaast ook prachtig af bij m’n bleke katersnoetje. M’n Ajax-trui is trouwens net dat laatste beetje je ne sais quoi wat de Amsterdamse fashion scene zo mooi typeert.
Toch balen dat ik zo nog terug naar Feijenoord in Rotterdam moet.
Geef een reactie