Je krijgt van mij altijd minstens één puntje voorsprong als je je eigen playlists samenstelt. “I agreed that what really matters is what you like, not what you are like… Books, records, films – these things matter. Call me shallow but it’s the fuckin’ truth.” betoogt John Cusack’s personage Rob Gordon in een van m’n all-time favoriete films High Fidelity. (Lekker boek ook. Oh, en de tv-serie met Zoë Kravitz – inclusief soundtrack! – uit 2020 is trouwens ook smullen!) Dus ik begrijp ‘t sentiment achter het straatbord van Joe & The Juice wel: “f*ck nudes, send me your playlist”
Twee ritmisch bewegende handen zijn niet genoeg om te tellen hoe vaak muziek een rol heeft gespeeld in m’n liefdesleven. Die stiekeme office crush die tot tijdelijke waanzin leidde en begon met een playlist vol power ballads en ‘t eerste album van Khalid, bijvoorbeeld. Nog steeds favorieten, niet vanwege de steelse blikken boven een beeldscherm maar omdat ze me zo diep hebben geraakt dat ze onderdeel van m’n leven zijn geworden. En dan is ‘t weer de vraag, wat was eerder: dat hopje dat m’n maag maakt wanneer een liedje op preciés ‘t juiste moment op m’n pad komt of dat glittertje verliefdheid?
En muziek is niet alleen de soundtrack van verliefdheid of gebroken harten. Ieder liedje in mijn playlists is als een onderdeel van het altaar van mijn leven. Whitney’s The Greatest Love of All zorgt er altijd voor dat ik me onoverwinnelijk voel – vooral op top speed door een zonnige stad fietsend en over het geluid van blikkerige oordopjes mee schreeuwend. We verzonnen woordgrapjes op titels van Marco Borsato-liedjes die vroeger het ene oor in gingen en ‘t ander weer uit, en nu onlosmakelijk verbonden zijn met hamburgers. Er is een selectie eighties bangers waardoor ik gegarandeerd een Idols-waardige performance geef in één of ander bruin café. Dat ene nummer van de Foo Fighters dat op oorverdovend volume heavy geroteerd werd zodat dat het m’n hersenpan tot de nok toe vulde en er geen ruimte meer was voor tienerpaniekaanvallen. Het delen van muziek voelt door al die verhalen erachter zelfs naakter dan een naaktfoto.
Dus hup, stuur die playlist, vráág om die nummers. Maar weet wat je doet! Het is geen maatstaf waar je je eigen smaak naast legt, want die shit ís oppervlakkig. Ook Rob Gordon kwam erachter dat het uiteindelijk draait om wie je bent, niet alleen wat je leuk vindt. Een playlist is geen auditie voor een klik; het is een uitnodiging om echt iemands leven binnen te stappen. Het volgende nummertje te mogen kiezen.
Geef een reactie