De meeuwen zijn verdwenen. Het domein waar ze de afgelopen maanden met ijzeren snavel over geregeerd hebben (onze gezamenlijke achtertuin), klinkt levendig en fris. En dat tegen het einde van september, de herfst net begonnen met haar morgenzon die door een steeds heiigere laag pastelkleurige ochtendlucht boven de daken verschijnt.
Iedere vroege balkonsessie zou weleens het laatste ontbijt met fluitconcert kunnen zijn. Dus zit ik stil; knieën opgetrokken in m’n favoriete trui en ervaar hoe de donkergroene boomtoppen langzaam vaal worden. Hoe de sequoia verderop anders met de wind mee ruist dan de berk ernaast. En hoe het licht zachter reflecteert op alles wat ze aanraakt. Ik neem me voor hetzelfde te doen.
De spreeuwen kwetteren van jewelste. Hoog en vrolijk, heel anders dan de angstkreten van de kauwtjes een paar weken terug. Ze omringen ons met een twinkelende muur van geluid – surround sound zoals het ooit bedoeld was. Ganzen in een V-formatie onderbreken het heldere gekwetter als roeptoeters in de menigte. Volg ons, wij gaan de zon achterna.
Een libelle strijkt neer. Eerst op de houten balkonrand en daarna op m’n grote teen. Peuzelend van een groen insectje. De duikvlucht van het koolmeesje (te herkennen aan z’n zwarte petje, en daardoor te onthouden als cool meesje) kondigt ook zíjn laatste balkonontbijtje aan.
Ik moet eigenlijk naar binnen, aan het functionele deel van m’n dag beginnen. Maar ik durf niet. Bang dat ik iets mis: FOMO in optima forma. De vrees dat de kerslaurier haar heldergroen met rode details tóch is verloren wanneer ik morgen terugkeer. Alle halsbandparkieten vervlogen. Net als de wens om deze zondag productief te besteden. Ik blijf nog even zitten, het is misschien maar beter ook.
Geef een reactie