Ik wilde gewoon weer voelen dat ik leefde. Het was eind augustus en voelde alsof de beloofde fantastische zomer alweer aan ons voorbij was getrokken. Natuurlijk had ik memorabele momenten gehad. Samen met Wiard en Edith luidkeels Do you belieeeeve in life after love? meeblèren tijdens een kar-a-oki sessie. K.O. gaan tijdens m’n bloeddonatie met Mariëlle. De wind door m’n haar terwijl ik met m’n beste vriendinnen po brommertjes door Rotterdam zoef. Er fantastisch uitzien tijdens een bruiloft. Die schietpartij in de kroeg tegenover m’n huis. Maar slechts bij één van deze gebeurtenissen had ik dat gevoel in m’n maag. Dat gevoel dat je weet dat je leeft. Dat de hele bende niet zo maar aan je voorbij kabbelt. En dat is bar weinig voor een zomer waarin alles weer kan, niet?
We zitten op Kop van Zuid ’t effe lekker voor elkaar te hebben – met de zonnestralen die we nog mee kunnen pakken omdat we onmenselijk vroeg zijn begonnen met werken die ochtend – wanneer we jetski’s horen. “Ugh, de mannen willen aandacht.” Ja, toch? Ik kan echt niet bedenken waarom deze Barry’s met hun waterscooter langs de kade razen, behalve lekker patserig kijken van welke vrouwtjes ze een steelse blik kunnen veroveren. “Nou, dan geven we ze dat toch?” zegt Cindy. Voordat ik het weet staat ze op en begint te zwaaien. “Joeehoeeee!”
Nadat ik Cindy’s ritje als een soort Kris Jenner heb gefilmd, is het mijn beurt. Ik duik elegant het water in en… nee, zo ging het niet. Met bibberbenen daal ik het stalen trappetje af en werp mezelf wat ongelukkig de Maas in. Ja, you only live once, toch? Tien jaar geleden besloot ik om een t-shirt met die opdruk terug te hangen in ’t rek en daar heb ik nog dagelijks spijt van. Ironisch. Vandaar dat ik deze gedateerde uitspraak zo nu en dan van stal moet halen.
Ik vraag nog met trillende stem hoe ik mezelf vast moet houden, waarop één van de Barry’s zegt dat-ie dat ook niet weet. Oké, nice. Er zit niets anders op dan mezelf als een natte koala (kunnen die überhaupt zwemmen?) om deze boom van een vent te klemmen. God, ik voel me ineens zó oud. Maar echt tijd om me daarover druk te maken, is er niet. Voor ik ’t weet denderen we ’t water over en zie ik de Erasmusbrug in moordend tempo op me afkomen.
“AAAAAAAH, DIT IS ZO VÈT” weet ik het uit te brengen. En eerlijk: ik sta van mezelf versteld. Ten eerste omdat ik woorden uit m’n samengeperste bovenlijf (door de combinatie van zwemvest + de zieke G-krachten ;-)) krijg en ten tweede omdat ik het meen. Deze meid, die al staat te huilen als ze een mini-afdalinkje moet maken in Snowworld. En met mini, bedoel ik ook echt mini. In het kinderleshoekje. Nou, diezelfde vrouw zit nu bij een wildvreemde Barry met porseleinen tanden achterop de waterscooter en gaat zeker met 100+km per uur de Maas over. Erasmusbrug onderdoor, vrachtschepen passerend, golven ondermijnend. Levensgevaarlijk, dat ook.
Als klapstuk nog een paar donuts voor diezelfde kade waar we twintig minuten geleden nog heerlijke cliché uitzichtfilmpjes met zonnig filter maakten. Na het vijfde rondje begin ik m’n grip op de Barry te verliezen. Wat nou als ik nu loslaat? Dan word ik sowieso ‘overvaren’ door dit apparaat. Tjak, kop eraf. Einde oefening. Begrafenis met dichte kist. Fuck, ik heb niet m’n hele volwassen leven lang geweigerd dronken achterop te springen om nú m’n gezicht te verneuken! Denk ik allemaal terwijl ik Cindy op de kade “in Spanje betaal je hier gewoon vijftig piek voor!” hoor zeggen tegen het publiek dat zich inmiddels heeft verzameld.
Wanneer ik een half uur – en een ongemakkelijk, uit beleefdheid ontstaan nagesprek – later zeiknat op de fiets zit, denk ik terug aan m’n woorden van een paar dagen eerder. Ik wilde weer voelen dat ik leefde. Maar ik had ff niet bedacht dat er blijkbaar een erg dunne lijn ligt tussen voelen dat je leeft en denken dat je doodgaat. Is dát de essentie van dat gevoel? Dat je eerst iets doodengs moet doen? Het noodlot diep in de ogen staren voordat je die tinteling in je maag voelt? Nee, joh. Geef me een classics-playlist en ongelimiteerd de ruimte om de longen uit m’n lijf te ‘zingen’ of een avondje op tafels en stoelen dansen in een bruin café. Je weet wel, de veiligere keuzes.
Geef een reactie